Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

testamentum nuncupare

  • 1 testamentum

    testāmentūm, ī, n. (testor), der letzte Wille, das Testament, I) im allg. (Plur. verb. testamenta ac voluntas mortuorum, Cic. de or. 1, 242; vgl. Cic. Verr. 2, 46): captatio testamenti, Plin.: subiectio testamentorum, Liv.: subiector testamentorum, Cic.: ius testamenti, ICt. – test. duplex, Suet.: falsum, Cic.: ingratum, in dem dem Kaiser nichts vermacht ist, Suet.: legitimum, Plin. ep. – ita imperio Romano per testamentum Asia accessit, Eutr.: adhiberi ad testamentum, beim Testieren zugezogen werden, ICt.: non admitti (als Erbe zugelassen werden) ad testamentum iure militiae factum, ICt.: adoptare alqm testamento, Nep. u. Val. Max.: per testamentum adoptari, Eutr.: etiam in testamentis debes annotasse, Plin. ep.: aperire testamentum, Quint.: captare testamenta, Hor. u. Sen.: id testamento cavere (verordnen), Cic. (u. so erit mihi curae, testamento ut caveam, ne mortuus iniuriam accipiam, Petron.): circumscribere (umgehen) testamentum, Plin. ep.: confirmare testamentum, Quint.: alcis codicilli non confirmati sunt testamento, Plin. ep.: conscribere testamentum, Cic.: corrigere testamenta vivorum, Cic.: nec putaverit quisquam nudā voluntate constitui testamentum, ICt.: decessit (er verschied) veteri testamento, Plin. ep., honestissimo testamento, Plin. ep.: deporto (ich bringe mit) eius testamentum, Cic.: aliena testamenta ipsis quorum sunt dictare, den Leuten ihr Test. vordiktieren, Plin. ep.: evertere leges, testamenta, voluntates mortuorum, Cic.: excludi testamento, vom T. ausgeschlossen werden, ICt.: facere testamentum, ICt.: testamentum palam facere, Cic.: facere testamentum in procinctu (s. unten), Vell.: testamentum facere velle, Cic.: testamenti factionem habere, das Recht haben, ein Test. zu machen, Cic.: testamento facere heredem filiam, Cic.: interlinere testamentum, Cic.: irritum facere testamentum, Cic.: regnum testamento legare, Iustin.: unā fui, testamentum legi, Cic.: eodem testamento mori velle, ICt.: alio testamento mori, Plin. ep.: mutare testamentum, Cic., Sen. rhet. u.a.: nuncupare testamentum, Plin. u. Plin. ep.: obsignare testamentum, Caes.: falsum testamentum obsignandum curare, Cic.: testamentum in alias tabulas translatum signis adulterinis obsignare, Cic.: testamentum signis omnium magistratuum obsignare (besiegeln lassen), Suet.: proferre (vorbringen) testamentum, Liv. u. Plin. ep.: relinquere testamentum ante decem et octo annos nuncupatum, Plin. ep.: testamento alqm heredem (als E.) relinquere, Eutr.: relinquere alci testamento sestertiûm milies, Cic. (u. so Bithynia testamento Nicomedis relicta hereditaria, Vell.): rescindere alcis testamentum, Cic. u. Quint.: resignare testamentum, Hor.: rumpere testamentum alcis, Cic.: quo laudabilius testamentum est, quod pietas, fides, pudor scripsit, Plin. ep.: signare testamentum, Quint. u. Plin. ep.: subicere testamentum, Cic.: supponere testamentum, Cic.: eripis hereditatem, quae venerat a propinquis, venerat testamento, venerat legibus, Cic.: falsum est, quod creditur vulgo, testamenta hominum speculum esse morum, Plin. ep. 8, 18, 1. – Ein Testament machen od. im Testamente etwas vermacht bekommen, war nur das Vorrecht der römischen Bürger. Es gab drei Arten von Formen bei der testamenti factio: a) calatis comitiis, Gell. 15, 27, 3. b) in procinctu, s. Cic. de or. 1, 228. Vell. 2, 5, 3. c) per aes et libram, wobei der Scheinkäufer vorkommt, s. ēmptor. Vgl. Sohm Institutionen12 S. 687. – II) prägn., das alte u. neue Testament, als die zwei Teile der Bibel, Lact. 4, 20, 4 sq. Tert. adv. Marc. 1, 1.

    lateinisch-deutsches > testamentum

  • 2 testamentum

    testāmentūm, ī, n. (testor), der letzte Wille, das Testament, I) im allg. (Plur. verb. testamenta ac voluntas mortuorum, Cic. de or. 1, 242; vgl. Cic. Verr. 2, 46): captatio testamenti, Plin.: subiectio testamentorum, Liv.: subiector testamentorum, Cic.: ius testamenti, ICt. – test. duplex, Suet.: falsum, Cic.: ingratum, in dem dem Kaiser nichts vermacht ist, Suet.: legitimum, Plin. ep. – ita imperio Romano per testamentum Asia accessit, Eutr.: adhiberi ad testamentum, beim Testieren zugezogen werden, ICt.: non admitti (als Erbe zugelassen werden) ad testamentum iure militiae factum, ICt.: adoptare alqm testamento, Nep. u. Val. Max.: per testamentum adoptari, Eutr.: etiam in testamentis debes annotasse, Plin. ep.: aperire testamentum, Quint.: captare testamenta, Hor. u. Sen.: id testamento cavere (verordnen), Cic. (u. so erit mihi curae, testamento ut caveam, ne mortuus iniuriam accipiam, Petron.): circumscribere (umgehen) testamentum, Plin. ep.: confirmare testamentum, Quint.: alcis codicilli non confirmati sunt testamento, Plin. ep.: conscribere testamentum, Cic.: corrigere testamenta vivorum, Cic.: nec putaverit quisquam nudā voluntate constitui testamentum, ICt.: decessit (er verschied) veteri testamento, Plin. ep., honestissimo testamento, Plin. ep.: deporto (ich bringe mit) eius testamentum, Cic.: aliena testamenta ipsis quorum sunt
    ————
    dictare, den Leuten ihr Test. vordiktieren, Plin. ep.: evertere leges, testamenta, voluntates mortuorum, Cic.: excludi testamento, vom T. ausgeschlossen werden, ICt.: facere testamentum, ICt.: testamentum palam facere, Cic.: facere testamentum in procinctu (s. unten), Vell.: testamentum facere velle, Cic.: testamenti factionem habere, das Recht haben, ein Test. zu machen, Cic.: testamento facere heredem filiam, Cic.: interlinere testamentum, Cic.: irritum facere testamentum, Cic.: regnum testamento legare, Iustin.: unā fui, testamentum legi, Cic.: eodem testamento mori velle, ICt.: alio testamento mori, Plin. ep.: mutare testamentum, Cic., Sen. rhet. u.a.: nuncupare testamentum, Plin. u. Plin. ep.: obsignare testamentum, Caes.: falsum testamentum obsignandum curare, Cic.: testamentum in alias tabulas translatum signis adulterinis obsignare, Cic.: testamentum signis omnium magistratuum obsignare (besiegeln lassen), Suet.: proferre (vorbringen) testamentum, Liv. u. Plin. ep.: relinquere testamentum ante decem et octo annos nuncupatum, Plin. ep.: testamento alqm heredem (als E.) relinquere, Eutr.: relinquere alci testamento sestertiûm milies, Cic. (u. so Bithynia testamento Nicomedis relicta hereditaria, Vell.): rescindere alcis testamentum, Cic. u. Quint.: resignare testamentum, Hor.: rumpere testamentum alcis, Cic.: quo laudabilius testamentum est, quod pietas, fides, pudor scripsit, Plin. ep.: signa-
    ————
    re testamentum, Quint. u. Plin. ep.: subicere testamentum, Cic.: supponere testamentum, Cic.: eripis hereditatem, quae venerat a propinquis, venerat testamento, venerat legibus, Cic.: falsum est, quod creditur vulgo, testamenta hominum speculum esse morum, Plin. ep. 8, 18, 1. – Ein Testament machen od. im Testamente etwas vermacht bekommen, war nur das Vorrecht der römischen Bürger. Es gab drei Arten von Formen bei der testamenti factio: a) calatis comitiis, Gell. 15, 27, 3. b) in procinctu, s. Cic. de or. 1, 228. Vell. 2, 5, 3. c) per aes et libram, wobei der Scheinkäufer vorkommt, s. emptor. Vgl. Sohm Institutionen12 S. 687. – II) prägn., das alte u. neue Testament, als die zwei Teile der Bibel, Lact. 4, 20, 4 sq. Tert. adv. Marc. 1, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > testamentum

  • 3 testamentum

    testāmentum, i, n. [testor], the publication of a last will or testament; a will, testament (cf. codicilli).
    I.
    In gen., Gell. 7 (6), 12, 1 sqq.:

    testamentum est voluntatis nostrae justa sententia de eo, quod quis post mortem suam fieri velit,

    Dig. 28, 1, 1:

    testamentum legere... obsignare... facere,

    Cic. Mil. 18, 48; id. Verr. 2, 1, 43, § 111; cf.:

    testamenti factio,

    id. Top. 11, 50:

    testamenti factionem habere,

    id. Fam. 7, 21:

    testamentum conscribere,

    id. Har. Resp. 20, 42:

    obsignare,

    id. Clu. 14, 41; Caes. B. G. 1, 39:

    signare,

    Quint. 4, 2, 87:

    mutare,

    Cic. Clu. 11, 31; Dig. 29, 6, 1:

    rumpere,

    Cic. de Or. 1, 57, 241; id. Caecin. 25, 72; cf.:

    testamentorum ruptorum aut ratorum jura,

    id. de Or. 1, 38, 173:

    constat agnascendo rumpi testamentum,

    id. ib. 1, 57, 241; Dig. 28, 2, 22 sqq.:

    irritum facere,

    Cic. Phil. 2, 42, 109:

    subicere,

    id. ib. 14, 3, 7; id. Par. 6, 2, 46; cf.:

    testamentorum subjector,

    id. Cat. 2, 4, 7:

    supponere,

    id. Par. 6, 1, 43; cf. id. Leg. 1, 16, 43:

    testamento cavere aliquid,

    id. Fin. 2, 31, 102:

    testamento esse in triente,

    id. Att. 7, 8, 3:

    eripis hereditatem, quae venerat testamento,

    id. Verr. 2, 2, 18, § 46:

    cum ex testamento HS. milies relinquatur,

    id. Off. 3, 24, 93:

    testamenta resignare,

    Hor. Ep. 1, 7, 9:

    testamento aliquem adoptare,

    Nep. Att. 5, 2: testamenta nuncupare, to announce or acknowledge before witnesses, Plin. 14, 22, 28, § 141; Plin. Ep. 8, 18, 5.—Concerning the three different kinds of testaments (calatis comitiis, per aes ad libram, and in procinctu), and the laws relating to wills in gen., v. Lübker, Real-Lex., s.v. Testamentum, and esp. Rein, Privatr. p. 363 sq.—
    II.
    In eccl. Lat: Testamentum vetus et novum, the Old and New Testaments, cf. Lact. 4, 20, 4; Tert. adv. Marc. 1, 1:

    vetus,

    Vulg. 2 Cor. 3, 14:

    novum,

    ib. 3, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > testamentum

  • 4 nuncupare

    1) называть, именовать, произносить, ut linqua nuncupassit (L. XII. tab. VI. 1);

    nuncupatio, торжественное, устное объяснение, особ. устное завещание, в котором завещатель в присутствии семи свидетелей назначает наследника (1. 21 pr. 1. 25 D. 28, 1. 1. 1 § 1. 5. 1. 9 § 2 D. 28, 5. 1. 20 D. 29, 7. 1. 7. 29 C. 6, 23. 1. 21 § 4 eod. cf. 1. 8 C. 6, 22);

    per nuncupat. (прот. per. scripturam s. in tabulis) facere testamentum, substit uere (1. 20 § 1 D. 28, 6. 1. 8 § 4 D. 37, 11);

    secundum nuncup. deferri bon. posessionem (1. 2 C. 6, 11);

    cp. Gai. II. 104. 109. 115. 119. 121. 149a.

    2) свидетельствовать (1. 5 C. 6, 23).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > nuncupare

  • 5 Testament

    Testament, I) letztwillige Verordnung: testamentum. – tabulae testamenti; im Zshg. auch bl. tabulae (die Tafeln, das Material samt dem darauf Geschriebenen). – ultima voluntas. voluntas mortui (der letzte Wille eines Verstorbenen). – ein falsches T., falsum testamentum; falsae tabulae. – das Recht, ein T. zu machen, testamenti factio: ein T. machen, testamentum facere (im allg.); testamentum nuncupare (indem im Beisein von Zeugen die einzelnen Artikel des Testaments laut angegeben werden); testamentum conscribere (ein T. aufsetzen): nachdem man ein T. gemacht hat, sterben, testato decedere: ohne ein T. (gemacht zu haben) sterben, intestatum od. intestato decedere: er hatte kein T. gemacht, es war kein T. von ihm vorhanden, eius testamentum erat nullum: jmd. ins T. setzen, scribere alqm in testamento: im T. verordnen, bestimmen, daß nicht etc., testamento cavere, ne etc. – II) die Urkunden der alten und neuen Religion, s. Bibel. – das alte, neue T., testamentum vetus, novum (Eccl.).

    deutsch-lateinisches > Testament

  • 6 nuncupo

    nuncŭpo, āre, āvi, ātum [ nomen + capio] - tr. - [st2]1 [-] nommer, dénommer, appeler, désigner (en paroles), invoquer. [st2]2 [-] en t. de droit: nommer, déclarer, désigner, instituer (solennellement ou d'après une formule). [st2]3 [-] prononcer, déclarer publiquement, proclamer solennellement. [st2]4 [-] dédier, consacrer, vouer.    - subj. parf. arch. nuncupassit = nuncupaverit.    - nuncupare aliquid nomine dei, Cic.: donner à qqch le nom de dieu.    - nuncupare heredem: déclarer comme héritier (en public, devant témoins).    - eodem mecum vocabulo nuncupatur, Apul.: il porte le même nom que moi.    - nuncupare mensem e suo nomine, Suet.: donner son nom à un mois.    - nuncupare vota, Liv. Cic.: prononcer des voeux solennels.    - nuncupare aliquem reginam, Just.: désigner qqn pour reine.
    * * *
    nuncŭpo, āre, āvi, ātum [ nomen + capio] - tr. - [st2]1 [-] nommer, dénommer, appeler, désigner (en paroles), invoquer. [st2]2 [-] en t. de droit: nommer, déclarer, désigner, instituer (solennellement ou d'après une formule). [st2]3 [-] prononcer, déclarer publiquement, proclamer solennellement. [st2]4 [-] dédier, consacrer, vouer.    - subj. parf. arch. nuncupassit = nuncupaverit.    - nuncupare aliquid nomine dei, Cic.: donner à qqch le nom de dieu.    - nuncupare heredem: déclarer comme héritier (en public, devant témoins).    - eodem mecum vocabulo nuncupatur, Apul.: il porte le même nom que moi.    - nuncupare mensem e suo nomine, Suet.: donner son nom à un mois.    - nuncupare vota, Liv. Cic.: prononcer des voeux solennels.    - nuncupare aliquem reginam, Just.: désigner qqn pour reine.
    * * *
        Nuncupo, nuncupas, pen. corr. nuncupare. Liu. Nommer.
    \
        Nuncupare. Cic. Dire de bouche, Dire nommeement, Expresseement, En faire expresse mention.
    \
        Nuncupata voluntas dicitur a Iustiniano. Un testament noncupatif, ou autre derniere disposition noncupative: quand elle n'est point escripte, ains seulement dicte de bouche.
    \
        Sicut verbis nuncupaui. Liu. Selon la forme et maniere que je viens de dire.
    \
        Nuncupauit laturos eo spolia. Liu. Il prononcea qu'on, etc.
    \
        Nuncupare. Plin. Reciter, Raconter.
    \
        Vota nuncupare. Plin. iunior. Cicero. Prononcer la forme des veux qu'on faisoit pour la santé du prince, ou autre chose semblable.
    \
        Nuncupatum testamentum. Plin. iunior. Testament noncupatif.

    Dictionarium latinogallicum > nuncupo

  • 7 nuncupo

    nūncupo, āvī, ātum, āre (nomen u. capio), nennen, benennen, benamen, I) im allg.: alqd nomine dei, Cic.: mensem e suo nomine, Suet.: quae essent linguā nuncupata, namentlich angeführt, Cic.: maria, titulos, hernennen, namentlich anführen, Plin.: auctorem sui nominis, Liv. – poet., alcis fidem, anrufen, Pacuv. tr. 141. – II) insbes.: A) feierlich u. öffentlich aussprechen, abkündigen, a) Gelübde, bes. von dem in die Provinz abgehenden Konsul nach vorhergegangenem Opfer, vota pro imperio suo communique re publica, Cic.: vota pro incolumitate exercitus, Val. Max.: u. bl. vota, Cic. u. Liv. – b) eine Adoption, consultatum, pro rostris an in senatu an in castris adoptio nuncuparetur Tac. hist. 1, 17. – B) vor Zeugen als Erben nennen, zum Erben ernennen, mündlich einsetzen, heredem, Tac. u. Suet.: voce nuncupare heredem, Iustin.: nuncupare alqm inter heredes, einen zum Miterben ernennen, Suet.: nec quia offendit alius, nuncuparis, sed quia ipse meruisti, Plin. pan.: nuncupatum testamentum, ein im Beisein von Zeugen aufgesetztes Testament, wobei der Erblasser die Erben mit Namen genannt hat, Plin. ep.: alii testamenta sua nuncupant, kündigen laut ab u. plaudern so aus (in der Trunkenheit), Plin. – C) zu einer Würde ausrufen, m. dopp. Acc., alqm Caesarem, Aur. Vict.: alqam reginam, Iustin. – D) einer Gottheit, dem Dienste einer Gottheit zusprechen, weihen, widmen, navem deae nuncupare dedicareque, Apul.: me ministerio felici (deae) nuncupatum destinatumque, Apul. – / Archaist. Konj. Perf. od. Fut. exakt. nuncupassit, XII tabb. leg. 6. fr. 1 ed. Schoell ( bei Cic. de or. 1, 245).

    lateinisch-deutsches > nuncupo

  • 8 nuncupo

    nūncupo, āvī, ātum, āre (nomen u. capio), nennen, benennen, benamen, I) im allg.: alqd nomine dei, Cic.: mensem e suo nomine, Suet.: quae essent linguā nuncupata, namentlich angeführt, Cic.: maria, titulos, hernennen, namentlich anführen, Plin.: auctorem sui nominis, Liv. – poet., alcis fidem, anrufen, Pacuv. tr. 141. – II) insbes.: A) feierlich u. öffentlich aussprechen, abkündigen, a) Gelübde, bes. von dem in die Provinz abgehenden Konsul nach vorhergegangenem Opfer, vota pro imperio suo communique re publica, Cic.: vota pro incolumitate exercitus, Val. Max.: u. bl. vota, Cic. u. Liv. – b) eine Adoption, consultatum, pro rostris an in senatu an in castris adoptio nuncuparetur Tac. hist. 1, 17. – B) vor Zeugen als Erben nennen, zum Erben ernennen, mündlich einsetzen, heredem, Tac. u. Suet.: voce nuncupare heredem, Iustin.: nuncupare alqm inter heredes, einen zum Miterben ernennen, Suet.: nec quia offendit alius, nuncuparis, sed quia ipse meruisti, Plin. pan.: nuncupatum testamentum, ein im Beisein von Zeugen aufgesetztes Testament, wobei der Erblasser die Erben mit Namen genannt hat, Plin. ep.: alii testamenta sua nuncupant, kündigen laut ab u. plaudern so aus (in der Trunkenheit), Plin. – C) zu einer Würde ausrufen, m. dopp. Acc., alqm Caesarem, Aur. Vict.: alqam reginam, Iustin. – D) einer Gott-
    ————
    heit, dem Dienste einer Gottheit zusprechen, weihen, widmen, navem deae nuncupare dedicareque, Apul.: me ministerio felici (deae) nuncupatum destinatumque, Apul. – Archaist. Konj. Perf. od. Fut. exakt. nuncupassit, XII tabb. leg. 6. fr. 1 ed. Schoell ( bei Cic. de or. 1, 245).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nuncupo

  • 9 nuncupo

    nuncŭpo, āvi, ātum, 1 (nuncupassit for nuncupaverit; v. in the foll.), v. a. [nomencapio], to call by name, to call, name (mostly ante-class. and post-Aug.;

    esp. in jurid. lang.: quem cultrix nomine nostro nuncupat,

    Ov. F. 1, 246; cf. Cic. de Or. 3, 38, 153; Quint. 8, 3, 27 Spald. N. cr.; cf.: designo, declaro, dico): nuncupare nominare valere apparet in legibus, ubi nuncupatae pecuniae sunt scriptae;

    item in choro, in quo est: Aenea! Quis est qui meum nomen nuncupat? Item in Medio: Quis tu es mulier, quae me insueto nuncupāsti nomine?

    Varr. L. L. 6, § 60 Müll.: CVM NEXVM FACIET MANCIPIVMQVE VTI LINGVA NVNCVPASSIT ITA IVS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Paul. ex Fest. p. 173 Müll.; cf. Cic. Off. 3, 16, 65; cf. also id. de Or. 1, 57, 245: nuncupata pecunia est nominata, certa (nomine certa?), nominibus propriis pronuntiata, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.:

    tum illud, quod erat a deo donatum, nomine ipsius dei nuncupabant,

    Cic. N. D. 2, 23, 60; cf. id. ib. 2, 28, 71:

    res utiles deorum vocabulis,

    id. ib. 1, 15, 38; Plin. 4, 12, 27, § 91:

    Pompeii M. titulos omnes triumphosque hoc in loco nuncupari,

    id. 7, 26, 27, § 95:

    aliquam reginam,

    Just. 24, 2, 9:

    aliquem Caesarem,

    Aur. Vict. Caes. 23, 2:

    Indigetem,

    Ov. M. 14, 608.— Poet.: alicujus fidem, to invoke, Pac. ap. Non. 90, 11 (Trag. Rel. p. 78, v 141 Rib.).—
    II.
    In partic.
    A.
    Nuncupare heredem, to name publicly before witnesses as one's heir:

    heredes palam, ita ut exaudiri possint nuncupandi sunt,

    Dig. 28, 1, 21:

    voce nuncupatus heres,

    Just. 12, 15 fin.; Dig. 37, 11, 8: nuncupatum testamentum, a testament drawn up in the presence of witnesses, in which the testator names his heirs, Plin. Ep. 8, 18, 5.—
    B.
    In gen., to constitute or appoint as one's heir, Suet. Claud. 4; id. Calig. 38:

    nec quia offendit alius, nuncuparis, sed quia ipse meruisti,

    Plin. Pan. 43.—
    C.
    To announce publicly, proclaim formally:

    consultatum pro rostris an in senatu an in castris adoptio nuncuparetur,

    Tac. H. 1, 17.—
    D.
    To pronounce vows publicly, to offer vows, to vow: vota nuncupata dicuntur, quae consules, praetores cum in provinciam proficiscuntur faciunt: ea in tabulas praesentibus multis referuntur. At Santra L. II. de verborum antiquitate satis multis nuncupata colligit non directo nominata significare, sed promissa et quasi testificata, circumscripta, recepta, quod etiam in votis nuncupandis esse convenientius, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.; Cic. Phil. 3, 4, 11; Liv. 21, 63:

    cum consul more majorum secundum vota in Capitolio nuncupata, cum lictoribus paludatus profectus ab urbe esset,

    id. 41, 10:

    solvere vota nuncupata pro incolumitate exercitus,

    Val. Max. 1, 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > nuncupo

См. также в других словарях:

  • nuncupatif — [ nɔ̃kypatif ] adj. m. • 1308; bas lat. nuncupativus, de nuncupare « dénommer » ♦ Dr. rom. Testament nuncupatif, fait par simple déclaration devant témoins et suivant les formes légales. ⇒NUNCUPATIF, IVE, adj. DR. ROMAIN. [En parlant d un… …   Encyclopédie Universelle

  • ARAUSIO — Urbs, Episcopatus et Principatus Galliae, in Provincia a Rhodano milliari, et Avenione 3. circiter milliaribus distat. Varia a Veteribus nomina sortita est, Arausio Cavarum, vel secundanorum, Arausica Civitas, et Arausionensis urbs, quô nomine a… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • nuncupative — /nung kyeuh pay tiv, nung kyooh peuh tiv/, adj. (esp. of a will) oral; not written. [1540 50; < ML (testamentum) nuncupativum oral (will), neut. of LL nuncupativus so called, nominal, equiv. to L nuncupat(us) ptp. of nuncupare to state formally,… …   Universalium

  • nuncupative — nun•cu•pa•tive [[t]ˈnʌŋ kyəˌpeɪ tɪv, nʌŋˈkyu pə tɪv[/t]] adj. law (esp. of a will) oral; not written • Etymology: 1540–50; < ML (testāmentum) nuncupātīvum oral (will) « L nuncupāt(us), ptp. of nuncupāre to state formally, utter the name of,… …   From formal English to slang

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»